[Ολοκληρωμένη]Guardian Of The Sun, Power Of The Light [Part 1]

Ένας Marine ονόματι Sasagawa Ryohei μπήκε στο ναυτικό από την ηλικία των 10. Πλέον σχεδόν όλο ο ναυτικό ξέρει για την ύπαρξη μου. Σύντομα θα γίνω από τους ξακουστότερους Marine όλων των εποχών και είμαι σίγουρος γι'αυτό. Από μικρός προπονόμουν στο νησί μου. Την Arabasta. Η προπόνησή μου ήταν πολύ σκληρή και δεν είχα και κάποιον να με καθοδηγεί. Η Arabasta γενικά ήταν το βασίλειο στο οποίο επικρατούσε η περισσότερη ζέστη από κάθε άλλο νησί. Από εκεί πήρα όλες μου τις σημερινές δυνάμεις και το πολυαγαπημένο μου κατοικίδιο, τον Kangaryu. Αυτή τη στιγμή είμαι σε αποστολή να πιάσω πειρατές και δεν πρέπει να χασομεράω άλλο. Έτσι ξεκίνησα για τις περιπέτειές μου σε αυτή τη τεράστεια θάλασσα στην προσπάθειά μου να γίνω Fleet Admiral.

Ήταν η πρώτη μου αποστολή για να πιάσω κάποιον. Όλες οι άλλες ήταν ασήμαντες δουλειές. Επιτέλους αναγνωρίστηκα ως δυνατός Marine. Οι διαταγές που μου δόθηκαν ήταν οι εξής... (συνομηλία με υψυλοτέρου βαθμού Marine)
-Καλημέρα Sasagawa Ryohei. Σε κάλεσα σήμερα για να σου αναθέσω την πρώτη σου σοβαρή και επικίνδυνη αποστολή. Πρέπει να ταξιδέψεις στο Baterilla και να πιάσεις κάποιους πειρατές οι οποίοι προκαλούν πρόβλημα στην περιοχή. Πιστεύω πως η αποστολή είναι αντάξια της δύναμής σου.
-Σας ευχαριστώ κύριε. Φεύγω τώρα για να την φέρω εις πέρας.
Και έτσι έγιναν όλα και έφτασα εδώ.

Είχα έρθει στο νησί με Battleship αλλά λόγω βλαβών στις μηχανές αναγκαστήκαμε και ήρθαμε στον νησί με σωσίβιες λέμβους οι οποίες τσακίστηκαν αργότερα στα βράχια. Το νησί περιτριγυριζόταν από μάζες βραχών και ήταν δύσκολο για κάποιον να το πλησιάσει. Παρ'όλ'αυτά εμείς φτάσαμε σώοι (όχι όλοι) και αβλαβής. Το Battleship το αφήσαμε πολύ μέσα στη θάλασσα οπότε δύσκολα κάποιος θα το έφτανε. Είμασταν εγώ και άλλοι 2 Marine. Ο Gokudera και ο Yamamoto. Στο ναυτικό μπήκαμε όλοι μαζί και έτσι είμασταν στην ίδια διάταξη και ομάδα από μικροί. Επίσης είμασταν και πολύ καλοί φίλοι παρ'όλο που ο Gokudera ήταν πιο απόμακρος και όλο μαλώναμε.

Δεν είμασταν στην πόλη αλλά στην έρημο και αυτό δυσκόλευε τους 2 μου φίλους. Εγώ όμως αγαπούσα τέτοιες συνθήκες. Ήταν οι καλύτερες στις οποίες μπορώ να πολεμίσω χωρίς περιορισμούς. Ο ήλιος με έκανε πολύ δυνατό και γι'αυτό πήρα το όνομα του Φύλακα του Ήλιου.
-Οι Οι θα μείνεις εδώ? Φεύγουμε... Εεε πού είσαι!? είπε ο Gokudera.
-Εεε συγνώμη. Απλώς σκεφτόμουν κάτι και παρασύθηκα στις σκέψεις αυτές. απάντησα.
-Μην το ξανακάνεις αυτό φίλε τρομάξαμε. Δεν απαντούσες και ανυσηχήσαμε. είπε ο Yamamoto
Ο Yamamoto ήταν ένας πολύ έξυπνος τύπος και κανείς δεν μπορούσε να του συναγωνιστεί στον τομέα αυτό. Επίσης ήταν και πολύ δυνατός. Ήξερε να χειρίζεται τέλεια τα σπαθιά και αυτό τον έκανε ακόμα δυνατότερο.

Το καλύτερο χαρακτηριστικό του Yamamoto είναι η καλή συμπεριφορά του η οποία άλλαζε αλλά όχι τελειωτικά σε μιά μάχη. Μπορεί η ζωή να του φαίνεται εύκολη αλλά η σοβαρότητά του ξεπερνά κάθε όριο όταν είναι να παλέψει για τους φίλους του. Αντιθέτως ο Gokudera ήταν μεν σοβαρός αλλά και αδίστακτος. Δεν πολυνοιάζεται για τους φίλους του αλλά περισσότερο για τον εαυτό του. Και εκείνος ήταν πολύ δυνατός σε μάχες και κάνει ότι μπορεί για να νικήσει κάποιον. Αν βάλει ένα στόχο τον πραγματοποιεί με κάθε τίμημα. Αυτό ήταν το ωραίο σε αυτόν. Κατά τα άλλα μαλώνουμε συνεχώς για τις διαφορετικές απόψεις μας και ο Yamamoto προσπαθεί να μας ηρεμήσει. Ναι.. είμαστε μια πολύ ενδιαφέρον ομάδα.

Αποφασίσαμε να πάμε στην κοντινότερη πόλη για προμήθειες και για να ξεκινήσουμε την αποστολή μας και από κάπου. Δεν μπορούμε να ψάχνουμε στα τυφλά μέσα στην έρημο. Θα ήταν σκέτη ανοησία κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι πως δεν είμασταν σε θέση να προσαναλιστούμε. Παντού υπήρχε μιά απέραντη έρημο η οποία εκτεινόταν χιλιόμετρα μακριά στον ορίζοντας χωρίς τελειωμό. Όμως δε με λέγανε Φύλακα του Ήλιου για το τίποτα. Έτσι κοίταξα ψηλά και ενεργοποίησα το δακτυλίδι μου, Vongola Sun Ring. Εκείνο άναψε και έβγαζε χρυσές φλόγες όπως οι ακτίνες του ήλιου. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσα να προσανατολιστώ πιό εύκολα σε τέτοιο περιβάλλον.

Και έτσι έγινε. Το ένστικτό μου μου έλεγε να πάω προς μιά συγκεκριμένη κατεύθηνση και από εκεί πήγαμε. Μετά από πολλά χιλιόμετρα ποδαρόδρομου φτάσαμε επιτέλους. Όχι ότι φτάσαμε στην πόλη αλλά μπορέσαμε και την είδαμε από πολύ μακριά. Ήταν θέμα χρόνου και αντοχής για τούς άλλους 2. Εγώ είχα κάνει μικρότερος την κατάλληλη προπόνηση. Συναγωνιστήκαμε για το ποιός θα φτάσει πρώτος στη πόλη. Δεν θα έχανα και στην περιοχή μου μάλιστα. Άρχισα με πολύ γρήγορο ρυθμό αλλά πρόσεξα ότι ο Gokudera ήταν ακόμη δίπλα μου και έτρεχε στην ίδια ταχύτητα με εμένα.

Όταν κοίταξα καλύτερα πρόσεξα ότι ο Gokudera χρησιμοποιούσε το Vongola Ring του. Εκείνος ήταν ο Φύλακας της Καταιγίδας. Χρησιμοποίησε τις ιδιότητες του δακτυλιδιού του για να τον κάνουν πιο γρήγορο. Έκπεμπε φλόγες από τα πόδια. Ο Yamamoto όμως δεν φαινόταν πουθενά. Μάλλον θα έτρωγε τη σκόνη μας από την αρχή. Δεν είχαμε ξανασυναγωνιστεί γενικά για κάτι τέτοιο και έτσι δεν ξέραμε τις ικανότητες του κάθενός γιατί για κάποιο χρονικό διάστημα αποχωριστήκαμε και ο καθένας πήρε διαφορετική προπόνηση και διαφορετικό δάσκαλο. Δεν χρησιμοποιούσα τις δυνάμεις του δακτυλιδιού πάντως αν τις χρησιμοποιούσα θα είχα βρεθεί στην πόλη πολύ ώρα νωρίτερα.

Είμασταν πλέον πολύ κοντά στην πόλη. Κοίταξα πίσω αλλά ο Yamamoto πουθενά. Μάλλον δεν θα μπορούσε να μας φτάσει σε τέτοια υπερβολική ταχύτητα. Ο Gokudera όμως παρέμενε δίπλα μου σαν τσιμπούρι και δεν υποχωρούσε. Να η θέλησή του όταν βάζει ένα στόχο.
-Θα μείνεις πίσω στο τέλος. Δεν έχεις τις αντοχές μου. είπα.
-Δεν πρόκειτε να χάσω από εσένα ασπροκέφαλε (έτσι με κορόιδευε από μικρός) είπε ο Gokudera.
-Ούτε εγώ χταποδοκέφαλε (έτσι τον έλεγα εγώ)!!! είπα με ενθουσιασμό και συνέχισα το τρέξιμο...

Σε μιά στιγμή έτσι όπως έτρεχα είδα κάτι παράξενο στον ορίζοντα προς τα αριστερά μου. Ήταν κάτι που ξεχώριζε από την υπόλοιπη έρημο. Όμως τι ήταν? Μου τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον και έτσι το σώμα μου σταμάτησε αυτόματα να τρέχει για να το παρατηρήσει καλύτερα. Ο Gokudera δεν φάνηκε να έδωσε πολύ σημασία και συνέχισε ακάθεκτος. Εγώ ενστικτωδώς προχώρισα με αργό βηματισμό στην αρχή και μετά πιό γρήγορο. Κάτι με τράβαγε προς αυτό το πράγμα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να το πλησιάσω. Φαινόταν πλέον πιό καθαρά από πριν. Είμουν λίγα μέτρα μακριά του. Ήταν ένα παράξενο φρούτο πάνω σε έναν μικρό κορμό.

Ένας μικρός ενθουσιασμός με έπιασε λόγω του ότι δεν βρίσκεις στην έρημο φρούτα εύκολα και με τέτοιο σχήμα. Από την άλλη ο φόβος για ένα τέτοιο αντικείμενο να υπάρχει ήταν κάμποσος και δεν μπορούσα να τον αποφύγω εύκολα. Το έκοψα και το κράτησα παρατηρώντας το απλό και ταυτόχρονα περίπλοκο σχήμα του το οποίο διέφερε από όλα τα υπόλοιπα. Δεν μπόρεσα να του αντισταθώ και έτσι το έφαγα με μανία παρ'όλο τον κίνδυνο του δηλητηριασμού. Δεν με ενδιέφερε εκείνο το πράγμα εκείνη τη στιγμή. Με τράβηξε να το φάω και μετά με έριξε αναίσθητο στο έδαφος.

Ξύπνησα μετά από λίγη ώρα και είμουν λίγο αδιάθετος. Πρόσεξα από την τοποθεσία του ήλιου πόση ώρα είχε περάσει και παρατήρησα ότι είμουν αναίσθητος για 1 ώρα περίπου. Ο ήλιος δεν με έκαιγε άλλο και μπορούσα να τον δω καθαρά χωρίς να τυφλώνομαι. Κάτι παράξενο έγινε με το φρούτο. Έτρεξα αμέσως στην πόλη για να συναντηθώ με τους άλλους 2. Ένιωσα τα πόδια μου γρηγορότερα και ελαφρύτερα. Πρόσεξα επίσης ότι σε λίγα δευτερόλεπτα έφτασα στην είσοδο της πόλης και βρήκα τους 2 φίλους μου να περιμένουν με ανυπομονεσία.
-Τί έκανες τόση ώρα? Βρήκες όαση και πήρες κάνα ύπνο ασπροκέφαλε?
-Μήπως χάθηκες? Τί ακριβώς έγινε όταν σταμάτησες? είπε ο Yamamoto
Δεν ήξερα πως να τους εξηγήσω όσα έγιναν και γι'αυτό πέρασα πολύ ώρα λέγοντας τους το περιστατικό με το παράξενο φρούτο και την γρήγορη ταχύτητά μου

Εκείνοι έμειναν έκπληκτοι. Ο Gokudera φαινόταν δυσαρεστημένος με κάτι και τον ρώτησα για να δω τι συνέβαινε.
-Τί έγινε χταποδοκέφαλε? Γιατί έχεις αυτή την έκφραση? Τί έγινε όσο έλειπα?
-Αααα αυτός ο δειλός ο Yamamoto με πέρασε στον αγώνα τρεξίματος. Μόλις έφτασα εγώ εκείνος με περίμενε στην είσοδο και είπε μάλιστα πως καθόταν εκεί πολύ ώρα. Πες μου τι χρησιμοποίησες παλιοκλέφτη?
-Σου είπα χρησιμοποίησα μόνο το μυαλό μου και τίποτα άλλο. Ήταν θέμα δύναμης για το ποιός θα έφτανε πρώτος και όχι αντοχής. Χρησιμοποίησα το Box Weapon μου και απλά έφτασα με τη βοήθειά του ως εδώ πετώντας. Ξέρεις πολύ καλά για τη δύναμη του κατοικιδίου μου.
-Ας είναι. Δεν με ενδιαφέρει πια.

Ο Yamamoto ήταν ο Φύλακας της Βροχής και είχε και αυτός ένα δακτυλίδι παρόμοιο με το δικό μου. Η μοίρα μας έφερε κοντά και μας έδωσε αυτές τις τρομαχτικές δυνάμεις για να τις χρησιμοποιήσουμε με σοφία. Έτσι λέει ο Yamamoto συνεχώς αλλά εγώ δεν τα πολυκαταλαβαίνω αυτά περί σοφίας και μοίρας. Έτσι ξεχάσαμε και για το περιστατικό με το φρούτο και πήγαμε στην πόλη για να διασκεδάσουμε και την επόμενη μέρα να ξεκινήσουμε για την αναζήτηση πειρατών. Βρήκαμε ένα μπαράκι και μπήκαμε μέσα για λίγο σάκε. Όλοι οι πελάτες ήταν κακομούτσουνοι και φαινόντουσαν επικίνδυνοι.
-Μάλλον δεν θα περάσουμε από εδώ μέσα χωρίς μπλεξίματα.
-Συμφωνώ.
-Μην αφήσετε την άμυνά σας ότι και να γίνει.

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι σε μιά γωνία του μπάρ. Παραγγείλαμε στον σερβιτόρο (ο οποίος είχε βγει σίγουρα από την φυλακή) και συνεχίσαμε την συζήτηση περί της προπόνησης μας όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να μαθαίνεις πως ο άλλος ξόδεψε 8 ολόκληρα χρόνια προπόνησης για να γίνει πιό δυνατός. Όλοι μας είχαμε πράγματι περάσει πολλά χρόνια πάνω στην προπόνηση πράγμα που μας έκανε πιο σοβαρούς και πιστούς στους εαυτούς μας. Είμασταν εξάλλου και οι 3 Φύλακες. Εγώ του Ήλιου, ο Gokudera της Καταιγίδας και ο Yamamoto της Βροχής.

Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι που να κάνει την κίνησή του κάποιος από το μπαρ. Θα μπλέκαμε σίγουρα και το είχαμε προβλέψει από την αρχή. Εξάλλου όλο το μπαρ μιλούσε για εμάς και μας κοίταζαν άγρια. Ο πρώτος σηκώθηκε κοιτάζοντάς μας και μας πλησίασε. Ήταν πολύ ψηλός και μυώδης. Περιμέναμε να ήταν σκληρός αντίπαλος. Ο Gokudera περίμενε όσο τίποτα άλλο να σηκωθεί και να τον πολεμήσει. Όταν πλέον είχε φτάσει πίσω από τον Yamamoto σταμάτησε και έσκυψε για να μας μιλήσει. Οι υπόλοιποι στο μπαρ μας κοίταζαν και γέλαγαν συνεχώς.

-Έι παιδιά πρέπει να είστε νέοι στην πόλη και πρέπει να έχετε χαθεί. Εδώ δεν κάνει για εσάς αλλά μιάς και ήρθατε θα σας εξυπηρετήσουμε ανάλογα και μου φαίνεται πως θα αισθανθείται τυχεροί στο τέλος που δεν πέσατε πάνω σε άλλους.
Ο Gokudera είχε νευριάσει αφάνταστα και σηκώθηκε με ορμή πάνω ενώ ο Yamamoto και εγώ μείναμε στις θέσεις μας.
-Δεν νομίζω ότι χαθήκαμε αλλά αντιθέτως ήρθαμε εκεί που θέλαμε. Λοιπόν τι είδους εξυπηρέτηση κάνετε? Θα ήθελα μιά γεύση από αυτήν αμέσως. Πιστεύω να αξίζει τον κόπο για ένα μάτσο αδύναμα υποκείμενα σαν και εσάς.

Όταν είπα αυτή τη λέξη πολλοί δίστασαν λίγο αλλά μετά συνέχισαν να πλησιάζουν. Ο ψηλός σημάδεψε και έριξε μια πολύ δυνατή μπουνιά στον Gokudera ο οποίος την απέφυγε με τεράστεια ευκολία. Μετά από αυτό το δακτυλίδι του άναψε και τότε του έσκασε και εκείνος μπουνίδι στο στομάχι του άλλου. Πετάχτηκε πολλά μέτρα πίσω και έσπασε πολλά τραπέζια. Σηκωθήκαμε και εμείς και ανάψαμε και τα δικά μας δακτυλίδια των Φυλάκων. Τότε ξέσπασε πανικός μέσα στο μπαρ και μας όρμηξαν όλοι μαζί με σπαθιά και μαχαίρια.

Ο Yamamoto έβγαλε το μεγάλο σπαθί του το οποίο είναι πολύ φημισμένο σε ολόκληρο τον κόσμο και άρχισε να τους κόβει όλους με μεγάλη μανία. Εγώ κλασσικά με μπουνιές άρχισα και βάραγα όποιον έβλεπα μπροστά μου. Είχα τρομερή δύναμη λόγου της προπόνησης που έκανα μικρός. Όμως με το δακτυλίδι αναμμένο οι άλλοι καταστρέφονταν αμέσως και διέλυαν και ταυτόχρονα και τους υπόλοιπους από πίσω τους. Δεν ήταν δύσκολη μάχη απλώς δεν δίναμε πολύ σημασία. Είχαν μείνει οι μισοί από ότι ήταν στην αρχή.

Ο Gokudera μόλις έριξε στον αντίπαλό του την μπουνιά δεν πολέμαγε παρά μόνο απέκρουγε. Λίγα δευτερόλεπτα μετά σοβαρεύτηκε και αποκάλυψε το όπλο του. Χρησιμοποιούσε δυναμίτες από μικρή ηλικία. Δεν ήταν όπλο για γέλια και έτσι με το που έβγαλε 8 από το πουθενά όλοι έκαναν ένα βήμα πίσω φοβισμένοι. Εκείνος αμέσως τους πέταξε όλους και τότε μια μικρή έκρηξη συγλώνισε την πόλη. Το μπαρ καταστράφηκε όλο. Οι πελάτες του κείτονταν νεκροί και καμμένοι στο έδαφος. Είπα να βγάλω τον Kangaryu αλλά μιάς και δεν υπήρχαν πολλοί τριγύρω δεν τον χρησιμοποίησα.

Ο Kangaryu όπως και τα κατοικίδια των άλλων 2 ήταν αποθηκευμένα σε κάτι μικρά κουτάκια τσέπης και άνοιγαν μόνο με τα δακτυλίδια μας. Οι φλόγες από τα δακτυλίδια των Φυλάκων δεν ήταν απλή φλογα που έκαιγε. Βασικα δεν έκαιγε καθόλου. Για να μην τα πολυλογώ για να βγάλεις την φλόγα αυτή χρειάζεται να μετατρέψεις την Θέληση σου σε φλόγα πάνω στο δακτιλίδι και έτσι αυτό σε αντίδραση με αυτή σου δίνει μεγάλη δύναμη. Ήταν τα Vongola Guardian Ring.

Παρ'όλα αυτά ένιωσα μιά πολύ σημαντική αλλαγή στο σώμα μου. Είμουν πάρα πολύ γρήγορος ακόμα και χωρίς το boostάρισμα του δακτυλιδού. Το φρούτο κάτι είχε να κάνει με αυτό και είμουν απολύτως σίγουρος. Ακόμη 4 άτομα και η μάχη τελείωσε. Ήταν πράγματι μιά εύκολη μάχη. Οι άλλοι 2 δεν είχαν κουραστεί καθόλου και μου άφησαν και τους τελευταίους για εμένα. Εγώ τους πλησίασα και ετοίμασα τη γροθιά μου. Την ίδια στιγμή κάποιος σηκώθηκε από το πάτωμα και με έκοψε στα 2 με το σπαθί του... Τι?!?!?!?!?!?

Το σώμα μου δεν ένιωθε ούτε πόνο ούτε τίποτα. Το πάνω μέρος του σώματους μου έπεσε κάτω και τα πόδια έμειναν όρθια. Μετά από λίγη ώρα ησυχίας όλοι φώναξαν και οι 2 φίλοι μου ήρθαν αμέσως από πάνω μου.
-Δεν έπρεπε να σου τους αφήσουμε ασπροκέφαλε βλάκα. Τώρα πως θα πάμε στο αρχηγείο χωρίς εσένα?
Νόμιζαν και οι δύο ότι είχα πεθάνει αλλά με το που είδαν τα μάτια μου να κινούνται και το στόμα μου επίσης πετάχτηκαν πίσω.
-Δεν νομίζω πως πέθανα αλλά βλέπω ότι έχω χωριστεί από τα πόδια μου.

Εκείνη τη στιγμή κομμάτι κομμάτι φωτός έφευγε από το πάνω μου μέλος και μεταφερόταν με ταχύτητα στα πόδια μου ενώνοντας με ξανά με αυτό. Devil Fruit σκέφτηκα. Δεν εξηγόταν αλλιώς. Το φρούτο που έφαγα ήταν ένα από τα πολλά καταραμένα φρούτα. Και από ότι φαινόταν ήταν αυτό του φωτός. Μόνο έτσι εξηγείται η μεγαλύτερη ταχύτητα και η ένωση των 2 μελών μου. Γύρισα και κοίταξα αυτόν που με έκοψε. Με κοίταξε τρομαγμένος. Τότε αποφάσισα να δοκιμάσω τις νέες μου δυνάμεις. Προς μεγάλη μου έκπληξη το κόλπο που ήθελα να κάνω έπιασε και μεταφέρθηκα δίπλα του με την ταχύτητα του φωτός!