[Ολοκληρωμένη]Ryohei's Past, Beginning Of Guardians [Part 1]

Θα είχα πολλές καλές αναμνήσεις από το προηγούμενο νησί. Ήταν πράγματι μιά πολύ καλή εμπειρία για τις επόμενες μάχες μου. Ανακάλυψα πως έχω Haki και έμαθα πως να το χρησιμοποιώ. Τώρα επικοινωνώ πολύ καλύτερα με τα υπόλοιπα ζώα και μπορώ να βρω ευκολότερα φαγητό σε κάποιο απόμακρο μέρος. Έμαθα πολλά πράγματα όντως. Τώρα σε αυτό το νησί θα δοκιμάω οτιδήποτε έμαθα. Ήλπιζα να έβρισκα κακοποιούς αν και άκουσα πως πρόσφατα το Centaurea είχε καταστραφεί από τους Επαναστάτες. Πήρα μύνημα από τον Fleet Admiral πως μόλις προαγωγήθηκα σε Commander πράγμα πολύ σημαντικό για μένα.

Έτσι θετικά φορτισμένος ξεκίνησα για να βρω κάποια πόλη. Στο δρόμο μου σκεφτόμουν το πόσο τυχερός είμουν που με διάλεξε ο Fleet Admiral για να πάρω εκείνη την πολύ καλή αποστολή. Ήταν πολύ ερειπωμένα στο νησί. Όλο το νησί ήταν μιά ατελείωτη έρημος. Όμως κάτι τέτοιο δεν με κούραζε αλλά αντιθέτως με ενθάρυνε να συνεχίσω. Πέρασαν πολλές ώρες μέχρι να βρω κάτι. Βρήκα όμως και μάλιστα κάτι ερείπια. Έψαξα το μέρος περισσότερο και πρόσεξα ότι υπήρχαν πολλά πράγματα χρησιμοποιημένα πρόσφατα από κάποιον. Μπορεί να ήταν των Επαναστατών. Λίγο πιό πέρα βρήκα και κάποιες μισοθαμμένες σκηνές. Τις έψαξα αλλά δεν βρήκα τίποτα το σημαντικό.

Λόγω των πολλών ερειπίων είπα να κάνω εκείνο το μέρος τον χώρο προπόνησής μου. Είμουν πράγματι νευριασμένος με ολόκληρο το σώμα μου. Χτυπούσα κάτι και δεν έλεγχα την δύναμή μου. Άλλες φορές πάθαινα βλάβη και κούραζα τα χέρια μου. Η προπόνηση εδώ έπρεπε να είναι σκληρή και να έχει κυρίως το θέμα της δύναμης. Ήθελα να γίνω σωματικά πιο δυνατός και έτσι τα ερείπια θα με βοήθαγαν αφάνταστα για το είδος της προπόνησης που σκέφτηκα στο ταξίδι μου προς τα εδώ. Έτσι δανείστηκα την μεγαλύτερη σκηνή και εκεί θα ήταν το νέο μου σπιτάκι.

Άρχισα από την πρώτη μέρα την σκληρή προπόνηση για να αποκτήσω μεγαλύτερη δύναμη. Ως ξεκίνημα δοκίμασα την δύναμη της μπουνιάς μου σε ένα μικρό μαρμάρινο σπασμένο κολωνάκι. Έριξα με όλη μου τη δύναμη Maximum Cannon. Το κολωνάκι έγινε εκατομύρια μικρά κομματάκια. Κανείς δεν θα μπορούσε να τα μετρήσει όλα. Ήταν αμέτρητα. Ως το βράδυ έκανα το ίδιο πράγμα μέχρι που είπα να κάνω ένα διάλλειμα για να φάω κάτι. Πήρα τα φρούτα από το Big Bird Island και τα έφαγα αμέσως. Ήταν πολύ νόστημα και δροσερά. Φυσικά δεν ήξερα τι ακριβώς έτρωγα αλλά και πάλι φαί είναι. Χωρίς να το καταλάβω τα φρούτα είχαν τελειώσει και η πείνα μου δεν είχε φύγει.

Αποφάσισα να πάω στο πιό κοντινό εστιατόριο ή ακόμα και σε κάποιον που να πουλάει φαγητό για να χορτάσω. Χρησιμοποίησα τις δυνάμεις του φωτός για να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Από μακριά φάνηκε μιά πόλη. Δεν έδωσα πολύ σημασία στο εξωτερικό της και έτσι συνέχισα. Σε 0.5 δεύτερα είμουν στην είσοδο της πόλης. Τώρα που πρόσεξα καλύτερα είδα ότι δεν ήταν μιά πόλη αλλά ένα κατεστραμμένο τοπίο. Είχαν διαλυθεί τα πάντα. Προχώρισα πιό μέσα στην πόλη όπου και βρήκα πολλά πτώματα μισοκαλλυμένα από άμμο. Είμουν σίγουρος πως οι Επαναστάτες το έκαναν και μετά έφυγαν. Τα πτώματα ήταν όλα ναυτικών.

-Θα το πληρώσουν ακριβά αυτό οι παλιοάχρηστοι. Αν τους πετύχω θα τους δώσω να καταλάβουν τι είναι ναυτικό και δικαιοσύνη. Κακόμοιροι ναυτικοί εσείς εδώ. Κάνατε καλή δουλειά. Απαλλάσεστε από κάθε υποχρέωση.
Ο θυμός μου ήταν πολύ μεγάλος και δεν μπορούσα απλά να βλέπω όλα αυτά τα πτώματα τριγύρω μου. Ήταν όλοι αδύναμοι ναυτικοί αποχωρισμένοι οι περισσότεροι από τις οικογένειές τους. Μη έχοντας να κάνουν τίποτα άλλο στάλθηκαν και δέχτηκαν πιστά την αποστολή τους. Πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν κάποτε να γίνουν μεγάλοι ναυτικοί και να δείξουν πως η δικαιοσύνη θα βγαίνει πάντα νικήτρια.

Βλέποντας αυτά τα πτώματα και την προσπάθειά τους να πετύχουν κάτι μου θύμισε το οδυνηρό παρελθόν μου που τόσο ήθελα να ξεχάσω αλλά τελικά συνεχώς κάτι μου το υπενθυμίζει. Γονάτισα από την αδυναμία μου και έσφιξα γερά τις γροθιές μου έτσι ώστε να απαλύνω τον τρομερό πόνο που κρατούσα μέσα μου. Σιγά σιγά οι αναμνήσεις ερχόντουσαν όλες από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος αυτού του τρομερού εφιάλτη που έζησα μικρός. Το κεφάλι μου άρχιζε να βουήζει σαν τρελό και η ακοή μου έγινε πολύ ευαίσθητη καθώς και ο ήχος του αέρα ήταν σαν να βαράνε τύμπανα μέσα στο αυτί σου. Οι πρώτες αναμνήσεις ήρθαν....

14 χρόνια πριν, Arabasta

-Ryohei έλα το φαί είναι έτοιμο.
-Έρχομαι μαμά. Ένα λεπτό να τελειώσω αυτό που κάνω.
Μετά από λίγο πήγα στο τραπέζι και φάγαμε οι 3 μας. Εγώ, η μητέρα μου και ο αδερφός μου. Ο πατέρας μου ήταν Marine και έλειπε σχεδόν πάντα. Ο αδερφός μου ήταν 4 χρόνια μεγαλύτερός μου. Όλοι τον φωνάζανε G αλλά δεν ήξερα γιατί. Πολλές φορές προσπάθησα να τον ρωτήσω αλλά δεν μου απάνταγε. Ήταν πολύ σοβαρός και έξυπνος. Δεν έλεγε πολλά και ήταν αξιοπρεπής. Ούτε εκείνη τη μέρα στο μεσημεριανό μίλησε...

Μόλις τελειώσαμε όλοι το φαί μας τότε κάποιος χτύπησε την πόρτα. Πιο συγκεκριμένα μέναμε στην Yuba αλλά ο πατέρας μου δούλευε στην Alubarna. Όλοι νομίζαμε πως ήταν αυτός γιατί δεν είχαμε πολλές επισκέψεις. Ήταν 5 άντρες με στρατιωτική στολή και περίμεναν. Τα πρόσωπά τους δεν φαίνονταν πολύ και αυτό με έφερε σε υποψίες. Ξέχασα να πω πως εκείνη τη μέρα γιορτάζαμε τα γενέθλιά μου και έτσι περιμέναμε με ανυπομονεσία τον πατέρα μου.
-Είστε η σύζηγος του κυρίου Sasagawa?
-Ναι εγώ είμαι.
-Ήρθαμε να σας πούμε πως ο άντρας σας μόλις πέθανε από μιά σύγκρουση με εχθρούς που προσπάθησαν να εισέλθουν στο παλάτι του βασιλιά.

-Σας παρακαλώ μην με τρομάζετε. Πείτε μου πως είναι απλά ένα κρύο αστείο. Σας παρακαλώ.
-Δεν σας λέμε κανένα ψέμα. Έχουμε τη σωρό του. Αν θέλετε μπορείτε να έρθετε μαζί μας να τον δείτε. Όλοι οι στρατιώτες θα θαφτούν αύριο το πρωί.
Η μητέρα μου έπεσε κάτω και άρχισε να κλαίει. Ο G δεν κουνιόταν και έσφιξε τις γροθιές του. Δάκρυα έβγαιναν και από τα μάτια του. Ο πατέρας μου πέθανε? Δεν μπορεί. Ήταν δυνατός και ήθελα να γίνω σαν και αυτόν. Δεν μπορεί να τελείωσαν όλα εδώ. Έτρεξα στο δωμάτιό μου και άρχισα να σκέφτομαι. Τι γινόταν? Δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά λόγω της ηλικίας αλλά... κατάλαβα ότι ο πατέρας μου πέθανε.

Άρχισα να βαράω τον τοίχο. Τα χέρια μου μάτωσαν αλλά δεν πονούσα εκεί. Πονούσα μέσα μου βαθιά. Βγήκα μετά από λίγο έξω και βρήκα την μητέρα μου στο πάτωμα γεμάτη αίμα και τον G να λείπει. Πλησίασα γρήγορα την μητέρα μου και την σκούντηξα. Δεν κουνιόταν και δεν μιλούσε. Τα μάτια της δεν ανοιγόκλειναν παρά μόνο παρέμεναν ανοιχτά. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Κοίταξα το σώμα της και ήταν γεμάτο ανοιχτές πληγές. Το αίμα κυλούσε αργά αργά προς τα έξω. Έτρεξα προς τα κει και βγήκα έξω. Βρήκα πολλές πατημασίες με αίμα. Μαζί με αυτές ήταν και κάποιες μικρές. Μάλλον τον G. Τον είχαν πάρει μαζί τους.

Γύρισα γρήγορα στην μητέρα μου και την κοίταξα. Ήταν και αυτή νεκρή. Είμουν ο μόνος τώρα. Άρχισα να κλαίω.
-Αυτό ήταν το δώρο μου για τα γενέθλιά μου? Γιατί, γιατί έγινε αυτόοοοο! Μαμά, μπαμπά, G γυρίστε πίσω!
Ανώφελο. Κανείς δεν μπορούσε να τους κάνει να επιστρέψουν. Αποφάσισα να πάω και να βρω τον G. Εφόσον δεν βρήκα το σώμα του μάλλον δεν θα τον σκότωσαν.
-Γειά σου μικρέ. Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι για... Μα τι στο..? Τι συμβαίνει εδώ. Μικρέ, μικρέ! Μίλα. Εεε.
Ήταν κάποιος πίσω μου και μου μίλαγε. Αν γυρίσω και τον κοιτάξω μπορεί να πεθάνω και εγώ. Μπορεί να είναι κάποιος δολοφόνος.

Αλλά όχι. Δεν θα κολώσω εδώ. Γύρισα απότομα και του επιτέθηκα με όλο μου τον θυμό. Του έριξα μιά μπουνιά με την ματωμένη μου γροθιά στο πόδι. Εκείνος πριν του την ρίξω αναστέναξε και με άφησε να του επιτεθώ. Μόλις όμως ένιωσε την μπουνιά να ακουμπά το δέρμα του τότε κάτι περίεργο συναίβη και έφυγε με μιά γρήγορη κίνηση πιό πίσω. Ήταν σαν να φοβήθηκε να μην τον χτυπήσει η μπουνιά μου. Κρατούσε το πόδι του και έπερνε βαθιές αναπνοές. Ιδρώτας φάνηκε στο μέτωπό του. Μετά από λίγο με ξαναπλησίασε και εγώ ξαναπροετοιμάστηκα να του επιτεθω για άλλη μιά φορά.

Προσπάθησα να του ξαναρίξω μπουνιά αλλά εκείνος μου έπιασε το χέρι και με έριξε κάτω. Μόλις έπεσα εκείνος άρχισε να γελάει με την καρδιά του. Μετά κοίταξε την μητέρα μου και έστρεψε το κεφάλι του στο έδαφος. Ήταν ένας ψηλός άντρας γεροδεμμένος με φορεσιά ναυτική σαν του πατέρα μου όμως με περισσότερα μπιχλιμπίδια. Επίσης η στολή του είχε πολλά χρυσά σήματα που έλαμπαν στον ήλιο της ερήμου αυτής.
-Πώς σε λένε μικρέ? Και σε παρακαλώ πες μου τι έγινε εδώ.
-Αν είσαι εχθρός απλά φύγε και μην ξαναγυρίσεις.
-Δεν είμαι εχθρός σου. Είμαι με το μέρος της δικαιοσύνης.
Ο λόγος του με έκανε να θέλω να του μιλήσω. Δεν ήταν ούτε νέος ούτε γέρος. Κάτι ενδιάμεσο.
-Λέγομαι Sasagawa Ryohei κύριε...

-Ryohei-kun ε? Χμμ κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να έγινε εδώ. Σε παρακαλώ πες μου τα πάντα. Θέλω να σε βοηθήσω μικρ-- Ryohei-kun.
-Η μητέρα μου. Η μητέρα μου μόλις πέθανε. Είχα σήμερα τα γενέθλιά μου και γιορτάζαμε. Κάποιος μετά από λίγο χτύπησε την πόρτα και τότε ανοίξαμε. Ήταν κάποιοι περίεργοι άνθρωποι με φορεσιά βασιλικών στρατιωτών. Μας είπαν πως ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε μιά σύγκρουση και μετά από λίγο όταν εγώ είχα πάει στο δωμάτιό μου και μετά βγήκα, βρήκα αυτή τη κατάσταση. Επίσης πήραν μαζί τους και τον μεγαλύτερο αδερφό μου τον G. Σας παρακαλώ κύριε. Βοηθήστε...

Εκείνος φαινόταν πολύ σκεπτικός. Μετά μου γύρισε την πλάτη και κοίταξε τον ουρανό με μεγάλο ενθουσιασμό. Καθώς ήταν γυρισμένος άρχισε να βήχει και μετά είπε...
-Ryohei-kun. Λυπάμαι για την μητέρα σου αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να την φέρουμε στη ζωή. Θα χρειαστεί να τη θάψουμε. Για το τι θα γίνει μετά εξαρτάται μόνο από εσένα. Λοιπόν, τί θες να κάνεις με τους κακοποιούς?
-Θέλω να τους κάνω να πληρώσουν και να τους κλείσω στη φυλακή. Θέλω Δικαιοσύνη!!!
Ο ναυτικός ενθουσιάστηκε πολύ που άκουσε κάποιον στην ηλικία μου να χρησιμοποιεί τον όρο "Δικαιοσύνη" τόσο εύστοχα. Φαινόταν από την ακινησία του. Γύρισε και με κοίταξε αποφασισμένος στα μάτια.

-Πρώτα πρώτα κοίτα αυτό...
είπε και σήκωσε το παντελόνι του στο δεξί πόδι. Μου έδειξε κάτι πολύ παράξενο. Το πόδι τους σε εκείνο το σημείο που μου έδειξε ήταν μελανιασμένο. Βασικά το μεγαλύτερο μέρος στο σημείο αυτό ήταν έτσι. Αναρωτήθηκα τι να το προκάλεσε αυτό γιατί δεν ήταν από απλό χτύπημα.
-Ryohei-kun... αυτό το σημάδι το απέκτησα από εσένα όταν μου έριξες την δυνατή σου μπουνιά πριν. Ήταν ενισχυμένη με τη δύναμη της θέλησής σου και γι'αυτό ήταν παντοδύναμη. Έχεις στα χέρια σου μεγαλύτερη δύναμη από όσο φαντάζεσαι μικρέ και σύντομα θα μπορείς να την χρησιμοποιήσεις όπως εσύ θελήσεις.

-Έχεις τα κότσια να πάρεις αυτή τη πρόκληση για να αποκτήσεις μεγαλύτερες δυνάμεις και να παλέψεις με σύμμαχο την Δικαιοσύνη?
-Ναι... θέλω μεγαλύτερη δύναμη για να εκδικηθώ τους δολοφόνους των γονιών μου.
Εκείνος με κοίταξε λες και ήξερε κάτι περισσότερο από εμένα για το περιστατικό που συνέβη πριν. Λοιπόν, μετά από πολύ ώρα αφού ο ναυτικός είχε φύγει, επέστρεψε και κρατούσε κάτι περίεργα αντικείμενα. Τότε άρχισε να σκάβει σε μιά γωνία λίγο μακριά από το σπίτι μας. Εκείνος μόνος του μετέφερε την μητέρα μου και καθάρισε το χάλι που επικρατούσε στο σπίτι. Καθώς έθαβε την μητέρα μου δάκρια έβγαιναν από τα μάτια μου και άρχισα να κλαίω.

Μόλις άρχισε να καλύβεται ολόκληρη από την άμμο της ερήμου ο ναυτικός έκλεισε τα μάτια του λες και δεν ήθελε να βλέπει. Τελείωσε μετά από λίγο. Γύρισε και ήρθε σε εμένα. Με έπιασε από το χέρι και με σήκωσε ψηλά.
-Από αύριο αρχίζουμε πολύ σκληρή προπόνηση. Μην διανοηθείς να αρνηθείς ή ακόμη και να παραπονεθείς για την δυσκολία γιατί θα σε αφήσω χωρίς τροφή νερό στην μέση του πουθενά και δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να δεις κάποιον ζωντανό. Αν θες να αποκτήσεις δύναμη και να εκδικηθείς τους δολοφόνους της μητέρας σου τότε κάνε ότι ακριβώς σου λέω. Τίποτα από εδώ και πέρα δεν θα είναι εύκολο. Ετοιμάσου... φεύγουμε αύριο ξημερώματα.

Είχα τρομάξει πολύ εκείνη την ώρα και δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω όλες αυτές τις δυσκολίες. Ευτυχώς όμως μπόρεσα και συμπίεσα τις αναμνήσεις μου. Δεν τις άφησα να βγουν ολόκληρες και έτσι ξάπλωσα στο διαλυμμένο δρόμο της πόλης. Έκλεισα τα μάτια και ο ύπνος με πήρε αμέσως. Είχα έναν τρομερό πονοκέφαλο ο οποίος δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ και έτσι κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως. Δεν είδα όνειρο, ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, δεν θυμάμαι κάποιο όνειρο που είδα. Ο πονοκέφαλος όταν ξύπνησα είχε περάσει. Δίπλα μου τα πτώματα των ναυτικών. Είμουν πολύ νευριασμένος. Αποφάσισα να κάνω κάτι για όλο εκείνο το χάλι.

Πήδηξα πολύ ψηλά, τόσο που μπόρεσα να κοιτάξω όλη την πόλη. Έπρεπε να τα εξαφανίσω όλα γιατί το θέμα ήταν φρικιαστικό. Πριν όμως κάνω κάτι τέτοιο έλεγξα με μεγάλη προσοχή αν υπήρχε κάποιος ζωντανός στην πόλη ή γενικά κάποιος επιζώντας. Όμως κανείς. Όλα είχαν καταστραφεί και καεί. Μόνο πτώματα και τίποτα άλλο πέρα από τα συντρίμια. Έτσι όπως είμουν στον αέρα ετοίμασα το χέρι μου για να εκτοξεύσω Maximum Trident σε ολόκληρη την πόλη. Φυσικά θα είχα τύψεις για ότι έκανα αλλά έπρεπε. Έτσι δεν έχασα καθόλου χρόνο και το έριξα στο κέντρο της πόλης. Με το που ακούμπησε το έδαφος ακούστηκε ένας τρομερός θόρυβος και τότε έγινε ένας τεράστειος σεισμός.

Σε λίγα δευτερόλεπτα ένα πολύ μεγάλο κύμα φωτός εκτοξεύθηκε από όλες τις μεριές καλύβοντας ολόκληρη την πόλη και έτσι καταστρέφοντας τα πάντα. Μόλις όλα τελείωσαν είδα ότι η πόλη δεν υπήρχε στην κυριολεξία. Όλα είχαν θαφτεί και είχαν γίνει άμμος η οποία περιφερόταν πάνω από την έρημο. Τα πτώματα των Marine μαζί. Τώρα όλα είχαν τελειώσει και έτσι επέστρεψα στην "βάση" μου. Είπα να αρχίσω απευθείας την προπόνηση για να αποκτήσω μεγαλύτερη δύναμη και έτσι έκανα. Μετά από πολλές ώρες προπόνησης μου ήρθε μία ιδέα για να ενισχύσω την δύναμη της γροθιάς μου στο 100%. Το θέμα ήταν ότι αν δεν πετύχαινε θα πάθαινα μερική ζημιά στο χέρι και αυτό θα το έκανε δυσκολότερο για να συνεχίσω την προπόνηση.

Το ρίσκαρα. Είχε νυχτώσει και αυτό με δυσκόλεψε κάπως. Βασικά είπα να το κάνω καλύτερα κατά τη διάρκεια μέρας όταν ο ήλιος θα βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου. Έτσι θα μπορούσα να αποδώσω καλύτερα. Κοιμήθηκα και την επόμενη μέρα όταν σηκώθηκα έφτιαξα άτι να φάω με όση τροφή μου έμεινε. Αναγκάστηκα να περιμένω μέχρι το μεσημέρι αλλά για να περάσει η ώρα άρχισα την προπόνηση φυσικής κατάστασης. Οι ώρες περνούσαν γρήγορα μέχρι που επιτέλους ήρθε η ώρα να δοκιμάσω το σχέδιό μου. Κοίταξα ψηλά τον ήλιο και συγκεντρώθηκα στο δακτυλίδι μου. Έπρεπε την ίδια στιγμή να συγχρονίσω τις 2 δυνάμεις... του φωτός και του ήλιου.

Ενώ συγκέντρωνα την δύναμη του φωτός από το φρούτο μου στην γροθιά μου προσπάθησα την ίδια στιγμή να απελευθερώσω και τις δυνάμεις που μου έδινε το δακτυλίδι του ήλιου κάτι το πολύ δύσκολο. Είχα δοκιμάσει και παλιότερα κάτι τέτοιο αλλά δεν συναίβει. Τώρα είχα ένα καλό προαίσθημα. Ετοίμασα Maximum Cannon. Τώρα θα ενίσχυα αυτή τη δύναμη και με το δακτυλίδι. Είμουν πολύ συγκεντρωμένος σε όλες μου τις κινήσεις. Ένιωσα ότι το σωστό δευτερόλεπτο ήρθε και έτσι άνοιξα τις δυνάμεις του δακτυλιδιού. Είμουν επιτυχής και έτσι το χέρι μου έβγαλε ένα εκτυφλωτικό φως. Χωρίς να χάσω την συγκέντρωσή μου πήγα στην μεγαλύτερη κολώνα από τα συντρίμια.

Έφτασα και τότε έριξα αυτή τη δυνατή γροθιά. Η κολώνα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου χάθηκε. Πράγματι χάθηκε αλλά κατάλαβα αργότερα πως είχε μετατραπεί σε πολύ μικρά κομματάκια τα οποία ήταν αόρατα με το μάτι. Είμουν πολύ χαρούμενος που κατάφερα να δημιουργήσω μιά ακόμα μεγαλύτερη μπουνιά η οποία θα μπορούσε να διαλύσει κάτι ολοκληρωτικά. Φυσικά το boostάρισμα που πήρα από το δακτυλίδι οφειλόταν και στη θέση του ήλιου. Πέρασα την μέρα προπονόντας αυτή τη νέα κίνηση για να την τελειοποιήσω. Την ονόμασα Maximum Ingram. Το ίδιο βράδυ ετοιμάστηκα και πήγα πίσω στην σχεδία. Θα πήγαινα στο Dawn Island για τεστάρω αυτή τη δύναμη σε έναν πραγματικό αντίπαλο.

Τέλος Ryohei's Past, Beginning Of Guardians [Part 1]