[Ολοκληρωμένη]Phoenix Marco's Past->Present

Phoenix Marco. Απο τη μερα που γεννηθηκα ειχα ενα θρυλικο πλασμα για συντροφο. Εναν γαλαζιο φοινηκα. Αποφασισα να τον φωναζω Comar (οι 2 συλλαβες του Marco αντεστραμμενες). Ολοι με ζηλευαν που κατειχα ενα τετοιο πλασμα. Οι γονεις μου μου ελεγαν πως με το που με γεννησε βγηκε απο τις φωτιες του τζακιου με κιτρινο χρωμα και οπως πεταγε το χρωμα του εγινε γαλαζιο. Ο Comar ειναι ανθεκτικος στη φωτια. Τελος παντον, ζουσα με την οικογενεια μου σε αυτο το νησι , το Micqueot, ομως δεν γεννηθηκα εκει. Δεν ηταν απο τα ομορφα νησια και ουτε ηταν πλουσιο. Το μονο που ειχε ηταν καλο σακε απο οτι ελεγε ο πατερας μου. Ειμουν 6 χρονων οταν οι περιπετειες μου αρχισαν.

Οπως ειπα πριν στα 6 μου οταν εκανα τους πρωτους μου φιλους ενα μεγαλο συμβαν εγινε στο νησι. Πειρατες επιτεθηκαν στην πολη και ακρωτηριασαν τους παντες. Ευτυχως εμεις ζουσαμε πιο μακρια απο την πολη κοντα σε ενα χωριο. Οι πειρατες δεν εφτασαν ως εκει. Marines προσπαθησαν να τους σταματησουν αλλα ματαια. Ολοι πεθαναν. Κανεις δεν ηξερε τι γινοταν στη πολη μεχρι που αποφασισα να παω μια βολτα προς τα κει. Στο δρομο βρηκα 2 ανθρωπους τραυματισμενους. Ηταν πεσμενοι κατω. Το ενα ηταν παιδι και ο αλλος μαλλον ο πατερας του.

"Τι συμβαινει? Γιατι ειστε σε αυτη τη κατασταση?" τους ρωτησα. Το παιδι ειχε λιποθυμισει και ο πατερας μιλουσε με δυσκολια. "Β-βοηηθ-ει *γκουχ* -αα" ειπε και ξεψυχησε. Ηταν γεματος πληγες και αιματα. Το θεαμα ηταν τραγικο. Ειχα απο μικρος την αισθηση της δικαιοσυνης και πολλοι μου ειπαν πως ειναι χαρισμα. Ετσι, εσυρα το πτωμα του πατερα με οση δυναμη ειχα και το εβαλα κατω απο ενα δεντρο. Το παιδι το αφησα εκει και το σκεπασα με τη μπλουζα μου. Κατευθηνθηκα προς την πολη να δω τι γινεται. Μολις εφτασα κοντα ειδα παντου καπνους και ακουγα φωνες και απο γυναικες και απο αντρες. Επισης ειχε σιγουρα πιασει φωτια μιας και ακουγα τον χαρακτηριστικο ηχο της.

Περασα υποσυνειδητα τις πυλες. Πρωτη μου φορα στην πολη. Η ατμοσφαιρα ειχε παρει ενα κοκκινωπο χρωμα. Οσο πλησιαζα γινοταν ακομα πιο κοκκινη. Δεν ειχα τρομαξει. Απλως ειμουν ενθουσιασμενος απο οτι εβλεπα. Στο εδαφος υπηρχαν πτωματα. Συνεχισα να προχωραω προς το κεντρο της πολης. Τοτε ενας πεταχτηκε μπροστα μου και υψωσε το σπαθι του ετοιμος να με αποκεφαλισει. "Μικρε, εισαι πολυ ατυχος που θα πεθανεις εδω" μου ειπε και τοτε το χερι του αρχισε να χανει υψος και να σημαδευει με το σπαθι το λαιμο μου.
"ΠΕΘΑΝΕ!!" ειπα γελωντας...

Ολα τα εβλεπα σε αργη κινηση. Ειμουν μικρος και δεν πολυκαταλαβαινα τι γινοταν. Το σπαθι πλησιαζε ολο και περισσοτερο τον λαιμο μου. Εκλεισα τα ματια μου. Τοτε ακουσα τον πειρατη να φωναζει "ΑΑΑΑΑ ΦΥΓΕΕ!". Ανοιξα τα ματια μου και ειδα τον Comar να του επιτηθεται στο προσωπο και πιο συγκεκριμενα στα ματια. Τοτε ο πειρατης του εσκασε μια σφαλιαρα και τον πεταξε σε εναν τοιχο. Μετα τον επιασε και τον εριξε στη φωτια. Δεν ηξερε ομως οτι ειναι ανθεκτικος και μολις τον αφησε ο Comar αρχισε να κανει κυκλους απο πανω του δινοντας μου την ευκαιρια να φυγω.

Πραγματικα ο Comar με εσωσε. Ομως δεν θα εφευγα ετσι απλα χωρις να κανω κατι. Επιτεθηκα στον πειρατη ριχνοντας του κλοτσιες. Του επεσε το σπαθι. Ηταν η μονη μου ευκαιρια να τον σκοτωσω. Ετσι μου ελεγε η δικαιοσυνη μου. Ετρεξα προς το σπαθι αλλα ο πειρατης με επιασε απο το μαλλι και αρχισε να με βριζει. Τοτε με εσυρε προς το πλοιο του για να με σκοτωσει με τον δικο του τροπο. Ετσι ειπε. Το πλοιο τους ηταν τεραστειο. Χωραγε ανετα 200 ατομα. Μπροστα απο το πλοιο καθοταν ενας μεγαλοσωμος αντρας. Φορουσε μια χρυση πανοπλια που γυαλιζε οπου και να την κοιταζες. Ηταν γυρισμενος με την πλατη σαν κατι να περιμενε να του φερουν.

"Οι αρχηγε σου εφερα ενα μικρο. Αντιστεκοταν στον θανατο του μαζι με ενα μικρο γαλαζιο κ@#$πουλι. Τι να τον κανω?" ειπε και με πεταξε με δυναμη στο εδαφος. "Με διακοπτεις για κατι τετοιο?" ειπε ο καπετανιος τους. Ο πειρατης εκανε βηματα προς τα πισω φοβισμενος "Εε συγνωμη αρχηγε. Δεν το ηξερα. Συγχωρησε με σε παρακαλω" ειπε. Τοτε σηκωθηκε ο αρχηγος τους και γυρισε. Ηταν ενας μεγαλοσωμος αντρας με ασπρα μαλλια και μια χρυση πανοπλια (οπως ειπα και πριν). "Τολμας και διακοπτεις τον Don Krieg για τοσο μικρα ζητηματα!" φωναξε και αποκεφαλισε τον πειρατη. Ακουγοταν μονο ο ηχος της φλεγουμενης πολης και τιποτα αλλο...

O Krieg οπως αυτοπαρουσιαστηκε ηταν σιγουρα δυνατος. Εκεινος εφταιγε για ολα. Για την κατεσταμενη πολη, για τον νεκρο πατερα και το τραυματισμενο παιδι και για ολες τις φωτιες. Επρεπε να πληρωσει για ολα οσα εκανε. Ειχα νευριασει τοσο που ειμουν ετοιμος να κανω την κινηση μου εναντιον του. Μολις με ειδε γυρισε, με επιασε απο το λαιμο και με σηκωσε ψηλα. "Πως να σε σκοτωσω μικρε? Εξαιτιας σου μου χαλασε η διαθεση" ειπε και τοτε απο τη πανοπλια του βγηκαν κατι οπλα που με σημαδευαν. Τωρα θα πεθαινα σιγουρα. "Τα λεμε στον αλλο κοσμο μικρε ηρωα" μου ειπε και τοτε ακουσα τον θορυβο που εκαναν τα οπλα οταν οπλιζαν.

"Αφησε τον. Δεν θες αυτον. Εμενα ψαχνεις" ειπα καποιος απο μακρια. Η φωνη του ηταν πολυ γνωριμη. Γυρισα και κοιταξα. Ηταν ο πατερας μου με την μητερα μου. "Οο ωστε εμφανιστηκατε" ειπε ο Krieg. "Αφησε τον τωρα!" φωναξε ο πατερας μου. "Γιατι αν δεν τον αφησω τι θα κανεις? Θα με σκοτωσεις μηπως?" ειπε παλι ο Krieg. "Δεν θα παρεις αυτο που ζητας" ειπε. Αυτο εξαγριωσε καπως τον Krieg και με πεταξε αποτομα κατω. Εγω προσπαθησα να παω στον πατερα μου αλλα οι πειρατες με κρατουσαν να μην φυγω. Με ειχαν αιχμαλωτο για να παρουν αυτο που ηθελαν. Ομως τι ηθελαν απο τον πατερα μου? Δεν ειχε αναμειχθει ποτε με πειρατες και ουτε φαινοταν να ειχε κανενα πολυτιμο αντικειμενο που να επρεπε να προστατεψει.

"Θα κανουμε μια συμφωνια για το φρουτο" ειπε ο Krieg στον πατερα μου. Ο πατερας μου ηταν ενας απλως χωρικος που ασχολιοταν με τα χωραφια αλλα πιο παλια δουλευε και ως marine στην πολη. Ειχαμε σχεδον τα ιδια χαρακτηριστικα. Ξανθα μαλλια πεσμενα και αγκαθωτα ηταν το πιο διακριτο χαρακτηριστικο πανω μας. Ο πατερας μου λογικα θα ειχε αναμειχθει με πειρατες λιγες φορες καθως δεν φαινοταν ουτε εμπειρος σε μαχες. Μου ελεγε ιστοριες για τις περιπετειες του σαν marine. Μια φορα ειχε απειληθει η ζωη του και απο εκει πηρε και την ουλη που ειχε στο δεξι του μαγουλο. Η μητερα μου ηταν σπιτονοικοκυρα και απλως εκανε τις απλες σπιτικες δουλειες. Παρ'ολ'αυτα βρισκοταν και εκεινη εκει. "Τι συμβαινει εδω?" ειπα...

"Τιποτα γιε μου" ειπε ο πατερας μου. O Krieg πνιγηκε στα γελια και ειπε "Αυτο το μικρο ειναι ο γιος σου?" και συνεχισε να γελαει. "Μην τομλησεις να τον πειραξεις αλλιως οι διαπραγματευσεις τελειωνουν εδω" ειπε ο πατερας μου και τοτε ο Krieg ξαναπηρε το σοβαρο υφος του. Πρεπει να ηταν πολυ σημαντικο αυτο το αντικειμενο. "Θα σου δωσω το φρουτο και θα μας αφησεις ησυχους και το νησι και γενικα δεν θα ξαναπατησεις στην North Blue ποτε" ειπε με αγριο και απιβλυτικο υφος ο πατερας μου. "Οχι μην το δωσεις στον απατεωνα. Δεν θα κρατησει την υποσχεση του" ειπε η μητερα μου. Ο Krieg ξαναγελασε. Δεν θα κραταγε την υποσχεση του και θα μας σκοτωνε ολους σιγουρα. "Θα το σκεφτω καλα" ειπε και αρχισε να περπαταει προς τους γονεις μου.

"Αυτο το φρουτο προοριζεται για αυτον που θα εχει τη δυναμη να ελεγξει την παγκοσμια κυριαρχια. Εισαι σιγουρος πως θα τα καταφερεις? Αν δεν τα καταφερεις και χρησιμοποιησεις τη δυναμη για αλλο σκοπο η ισορροπια του κοσμου θα καταστραφει και ξερεις που θα οδηγησει αυτο" ειπε ο πατερας μου. "Αα απλως δωστο και δεν θα σας ξαναπειραξω" απαντησε ο Krieg. Oλα ησυχασαν και τοτε ηρθε η ωρα της ανταλλαγης. Με εσπρωξαν δυνατα μπροστα και τοτε ο Krieg με επιασε απο τα μαλλια. Η μητερα μου αρχισε να κλαει. "Ηρεμησε, ολα θα τελειωσουν" της ειπε ο πατερας μου. Ηταν η πιο σημαντικη στιγμη εκεινη της ανταλλαγης. Οσο πλησιαζαμε τοσο πιο δυσκολο γινοταν για τους γονεις μου. Οι πειρατες απο πισω γελουσαν και ετοιμαζαν τα οπλα τους. Που θα οδhγουσε αυτη η ανταλλαγη?

Η αποσταση μεταξυ μας ηταν λιγοστη ομως αρκετη για να επιτεθει ο ενας στον αλλον. Ο πατερας μου εβγαλε απο μια τσαντα που κρατουσε η μητερα μου ενα κουτι. "Ανοιξε το" ειπε ο Krieg. Μολις ο πατερας μου το ανοιξε ο Krieg κοιταξε μεσα και ενθουσιαστηκε. Ηταν πολυ χαρουμενος. Ο πατερας μου το εκλεισε με ορμη και ειπε "Το γιο μου πρωτα". Ο Κrieg συμφωνησε και με πεταξε στα ποδια τους. Τοτε ο πατερας μου του εδωσε το κουτι με δισταγμο. Μολις ο Krieg το πηρε ορμησε και πεταξε μακρια την μητερα μου. "Θα πεθανεται ολοι" ειπε. Το περιμενε ο πατερας μου και τοτε εβγαλε ενα σπαθι απο το πουθενα. "Φυγε τωρα απο το νησι" ειπε ο πατερας μου σημαδευοντας τον με το σπαθι.

"Δεν εισαι τοσο δυνατος οσο εισουν. Οι δυναμεις σου σε εχουν εγκαταλειψει εδω και χρονια. Δεν θα μπορεσεις να με ακουμπησεις. Μπορει τοτε να ειχες απο τις μεγαλυτερες δυναμεις στον κοσμο αλλα τωρα εισαι ενα τιποτα" ειπε ο Krieg. Ο πατερας μου εμεινε ακινητος αλλα φανηκε να τυρανιεται απο το παρελθον του. Τι να ειχε συμβει? Τοτε μανιωδως ορμησε αλλα ο Krieg απεφευγε καθε του κινηση. Με ενα μεγαλο διασκελισμο ο πατερας μου εμφανιστηκε πισω απο τον Krieg και ετοιμαστηκε να τον καρφωσει. Τοτε οπλα βγηκαν απο την χρυση πανοπλια του και αρχισαν να τον πυροβολουν χωρις σταματημο. Ειχα μεινει αφωνος καθως εβλεπα τον πατερα μου να πεθαινει. Η μητερα μου ειχε χτυπησει σοβαρα και δεν κουνιοταν.

Ολα εγιναν για ενα φρουτο... για ενα φρουτο. Ολοι τους πεθαναν για ενα καταραμενο φρουτο. Γιατι? Εβραζα μεσα μου. Ηθελα να ξεσπασω. Ο Krieg γελουσε με την αθλια φατσα του. Εγω ενα 6χρονο δεν μπορουσα να του κανει κατι. Ομως δεν θα επαιρνε αυτο που ηθελε οχι. Με θυμο ορμησα και του εριξα μια μπουνια στα ποδια. Ο Krieg φανηκε να πονεσε. Τοτε εμφανιστηκε απο το πουθενα ο Comar και του πηρε το κουτι με το φρουτο μεσα. Ο Krieg ειχε στρεψει την προσοχη του σε εμενα γι'αυτο ο Comar του το πειρε τοσο ευκολα. "Καταρα!" φωναξε "Σκοτωστε τους ολους!". Οι πειρατες τοτε πηραν θεση μαχης και ετοιμαστηκαν να ριξουν. Ο Comar πεταξε το κουτι σε εμενα και εγω το ανοιξα γρηγορα και πηρα το φρουτο. "Αν εγιναν ολα για αυτο το φρουτο τοτε καλυτερα να μην υπαρχει!" φωναξα και το δαγκωσα τρωγοντας αυτη τη μοιραια μπουκια.

Ο Krieg εμεινε αναυδος. Ειχε γουρλωμενα τα ματια και ειμουν σιγουρος πως ηταν ετοιμος να εκραγει. Οι πειρατες και αυτοι ειχαν μεινει με την ιδια εκφραση. Ο Krieg πηρε μια εκφραση που δεν ειχα ξαναδει ποτε μου και ηρθε καταπανω μου. Πηγε να μου ριξει μπουνια αλλα εγω ενστικτωδως το απεφυγα πηδωντας προς τα δεξια. Το φρουτο μου επεσε και ο Krieg το πηρε και αρχισε να το τρωει. Ηταν απελπισμενος. Μα τι ηταν αυτο το φρουτο και γιατι το εφαγε μετα απο τοσο κοπο να το παρει? Ηρεμησε λιγο και μετα γυρισε και με κοιταξε αγρια. "Θα πεθανεις με τον χειροτερο τροπο" ειπε. Πλησιασε πολυ κοντα. Ετοιμος να μου ριξει εγω σηκωθηκα και πηδηξα πανω στην πανοπλια του και πιαστηκα απο τον λαιμο του. (Ολα αυτα 6 χρονων. Αν θελετε τα πιστευετε. Αν οχι εσεις χανετε)

Ειμουν πολυ νευριασμενος απο το θανατο των γονιων μου. Εκεινη τη στιγμη ενιωθα περισσοτερη δυναμη απο καθε αλλη φορα. Ο Krieg μου εριξε μια δυνατη μπουνια στην πλατη και ετσι εγω επεσα. Με επιασε και μου εριξε γονατια στο στομαχι. Με πεταξε πανω σε μια κολωνα που στηριζε ενα σπιτι και εσπασε με αποτελεσμα το σπιτι να πεσει πανω μου. Ευτυχως ο Krieg ηρθε γρηγορα και με απεγκλωβισε. Ειχα πολλες πληγες στο σωμα μου και δεν μπορουσαν να κουνηθω. Με σηκωσε απο το αριστερο μου χερι και αρχισε να μου ριχνει μπουνιες στην κοιλια. Ετοιμος να λιποθυμισω του εριξα μια τελευταια επιθεση με οση δυναμη ειχα. Σε αυτη τη μπουνια υπηρχαν ολες οι ελπιδες και οι ζωες των νεκρων απο αυτη τη μαχη. Μεσα ηταν και ο θυμος μου. "ΑΑΑΑΑΑ" φωναξα καθως την εριχνα. Τοτε το χερι μου επιασε φωτια και χτυπησε με τεραστεια δυναμη τον Krieg πετωντας τον μετρα μακρια. Το χερι μου αφου επεσα κατω ειχε ακομα λιγες φωτιες πανω του, μονο που ηταν γαλαζιες.

Πανω στις γαλαζιες φλογες καθισε και ο Comar. Ο Krieg ειχε το μισο του προσωπο καμμενο απο την γροθια μου. Δεν ηξερα τι συνεβαινε παντος ηξερα πως αυτη η μπουνια και οι φλογες της δεν ηταν τυχαιες. Σηκωθηκε και γεματος φοβο ειπε "Μα εγω το εφαγα ολοκληρο το φρουτο. Πως γινεται αυτος να εχει τις δυναμεις του?". Προσπαθησε να κανει καποια κινηση που θα εκανε αν ειχε φαει εκεινος πρωτος το φρουτο αλλα τιποτα δεν γινοταν απο οτι προσπαθουσε.
Με κοιταξε και τοτε θυμηθηκε την μπουκια που ειχα φαει πριν το παρει εκεινος. "Πηρες τη δυναμη μου αχρηστε!" μου φωναξε. "Θα σε σκοτωσω". Τοτε αρχισα να καταλαβαινω τι συνεβαινε με το φρουτο που ειχε ο πατερας μου. "Φοινηκας" ειπα. Παντα μου ελεγε για φοινηκες ο πατερας μου. Ετσι εξηγειται και ο Comar. "Αυτο το φρουτο ηταν το Phoenix Phoenix No Mi και δινει σε οποιον το φαει την ικανοτητα να μεταμορφωνεται σε φοινηκα!" ειπε ο Krieg νευριασμενος.

Ολα ηταν πια ξεκαθαρα. Η γαλαζια φλογα ηταν το συμβολο του φοινηκα και εγω ειχα τις δυναμεις του. Ο Krieg απο το θυμο του και την απελπισια του αποφασισε να φυγει και να επιστρεψει με μεγαλυτερο στολο για να διαλυσει ολοκληρωτικα το νησι. Εγω ειμουν ξαπλωμενος στο εδαφος χωρις να μπορω να κουνηθω. Επιτελους τελειωσαν ολα. Θυμηθηκα τους γονεις μου και τοτε δακρυα αρχισαν να τρεχουν απο τα ματια μου. "Ας ειναι ενα ονειρο!" ειπα καθως οι πειρατες αποχωρουσαν απο το νησι. Ο Don Krieg ηταν εξαγριωμενος με το οτι εγινε στο Micqueot. Οταν εφυγαν εκλεισα τα ματια μου και ταξιδεψα σε βαθυ υπνο με εφιαλτες για κανα 2ημερο.

Οταν ξυπνησα ειμουν ηδη σε ενα δωματιο μαζι με αλλους τραυματισμενους. "Τι εγινε?" ειπα. Διπλα η νοσοκομα μου ειπε με καταθλιπτικη φωνη "Ολοι αυτοι ειναι οι τραυματισμενοι της μαχης. Οι υπολοιποι πεθαναν. Marco εισαι πολυ τυχερος που ζεις" μου ειπε. Δεν ηξερα πως γνωριζε το ονομα μου. "Καποιοι χωρικοι ειδαν τη μαχη σου με τον Krieg και σε μαζεψαν. Επισης μαζεψαν και τους νεκρους γονεις σου" συνεχισε. "Η μαχη σου ηταν τρομερη. Μαθαμε οτι εφαγες το φρουτο του διαβολου. Σε ευχαριστουμε" ειπε και εφυγε απο το δωματιο. Το σωμα μου ποναγε ολοκληρο αλλα οι πληγες ακομα και οι βαθιες ειχαν κλεισει και ουτε οι ουλες δεν φαινονταν. "Θεραπευτικη ιδιοτητα του φοινηκα" ειπε ενας γιατρος. "Ο πατερα σου και γενικα η οικογενεια σου ειχε ως συμβολο τον φοινηκα, το πουλι της Ζωης. Αλλα να μην σε μπερδευω. Να ξερεις οτι ο φοινηκας θεραπευεται πολυ γρηγορα. Κριμα παντος για τον πατερα σου. Λυπαμαι πολυ"

Μετα απο καμια βδομαδα αρχισαμε ολοι μαζι να ξαναχτιζουμε την πολη. Θα ηταν μια καινουργια αρχη. Ειπαμε να ζησουμε ειρηνικα και να κανουμε εμποριο με αλλα νησια. Βοηθουσα τους υπολοιπους του νησιου με οση βοηθεια μπορουσα να δοσω. Ολα ξαναχτιστηκαν απο την αρχη. Φτιαχτηκε ενα μεγαλο νεκροταφιο για τους νεκρους. Μια μερα οπως προχωραγα στο δρομο της πολης βρηκα μπροστα μου ενα παιδι λιγο μικροτερο απο εμενα. Κρατουσε μια μπλουζα και μου ειπε "Ευχαριστω που με εσωσες κατα την διαρκεια της επιθεσης". Καταλαβα οτι ηταν το μικρο παιδι που βοηθησα οταν το βρηκα με τον πατερα του. Ειμουν ηδη 12 ετων τοτε. "Κρατα την" του ειπα και εφυγα. Ηλπιζα να μην ξανακανουν επιθεση αλλοι πειρατες στο νησι. Ηλπιζα να μην γινει αλλη καταστροφη σε αυτον τον τοπο.

Παραλληλα συνεχιζα την προπονηση μου για τις νεες μου δυναμεις και εβγαλα 2 κινησεις αρκετες για να βγαλουν νοκαουτ τον αντιπαλο μου. Ηξερα οτι αυτο δεν ηταν το οριο μου και γι'αυτο η προπονηση εγινε μια απο τις καθημερινες μου ασχολιες. Αν εκανε κανεις επιθεση θα ειμουν ετοιμος να αμυνθω το νησι. Αυτη ειναι η δικαιοσυνη μου. Μεχρι τα 16 εκανα τα ιδια πραγματα και επαινεθηκα για τις προσπαθειες μου. Ομως εκεινη τη χρονια στο νησι ηρθαν marines να μας δοσουν στρατο για αμυνα. Ηρθε και ενας Vice-Admiral για επιθεωρηση. Φαινοταν πολυ δυνατος. Μολις με ειδε εφτυσε το εδαφος. Αυτο εκνευρισε και εμενα και τον πλυθησμο. "Πως τολμαει!" ειπαν μερικοι καθως εκεινος εκανε τη βολτα του στη πολη.

Ηταν πολυ αναιδης, για την ακριβεια απο τους πιο αναιδεις ανθρωπους που εχω συναντησει. Εμεινε στην πολη για 2 μερες μεχρι που εφυγε και αφησε πισω του 50 Marines να κρατησουν αμυνα στην πολη. Δεν θα επρεπε να ειναι σε τοσο μεγαλη θεση. Μερικα παιδια της πολης που ηθελαν να γινουν marines πηραν για προτυπο τον Vice-Admiral (δυστηχως) και ο χαρακτηρας τους αλλαξε γρηγορα. Μολις εφυγε ολοι ανακουφιστηκαν και εκαναν γιορτη προς τιμη της πολης. Πολλες μερες αργοτερα, καθως ειμουν στον ταφο των γονιων μου, ακουσα πυροβολισμους και κανονιες. Φωνες ακουγονταν επισης. Ετρεξα στο μεγαλυτερο σημειο του λοφου που ειχε θεα την πολη και ειδα το λιμανι κατεστραμμενο απο πειρατες. "Ωστε επεστρεψαν" ειπα και κατευθηνθηκα στην πολη.

Ηταν σιγουρα τσιρακια του Krieg. Το θυμαμαι. Μας ειχε πει πως θα επεστρεφε με μεγαλυτερο στολο για να καταστρεψει το νησι. Ηλπιζα η προπονηση μου να μην πηγαινε στα σκουπιδια. Ειμουν πολυ δυνατοτερος και εχω μαθει για τις δυναμεις μου περισσοτερα. Εφτασα στην εισοδο της πολης. Εκει ειδα πολλους να τρεχουν. Ευτυχως θα ηταν και οι marines να κρατανε αμυνα. "Εκενωστε την πολη!" φωναζα καθως πλησιαζα το λιμανι. Με το που πατησα το ποδι μου μετα το πρωτο κατεστραμενο σπιτι ειδα ολους τους πειρατες του Krieg χωρις ομως και αυτον εκει. Θα επερνα εκδικηση σιγουρα αυτη τη φορα. Ειδα ολους τους marine πεσμενους στο εδαφος. "Τους αποτελειωσαν ολους" ειπα απο μεσα μου και ετοιμαστηκα για μαχη.

Ο θυμος μου για τα συμβαντα 10 χρονια πριν δεν ειχε μειωθει ουτε ξεπεραστει. Ηταν σιγουρα ενας εφιαλτης. Αλλα εξαιτιας αυτου του εφιαλτη βρισκομαι εγω εδω με αυτες τις φοβερες δυναμεις. Οι πρωτοι πειρατες μου επιτεθηκαν αλλα επρεπε να δειξω τι ειχα μαθει. Αρχισα με απλες μπουνιες που εγιναν πιο δυνατες αργοτερα. Ενας ενας επεφτε κατω. Μετα εστειλαν κατι τουμπανα. Εδω χρειαστηκα τα πιο δυνατα μεσα. Sky Flame Swing στο τουμπανο νουμερο 1. Εκεινος αρχισε να σφαδαζει στον πονο επειδη του εβαλα φωτια στο προσωπο. Οι αλλοι εκαναν πισω και μερικοι ετρεξαν να φυγουν. Δεν θα τους αφηνα τοσο ευκολα. Τους εκανα Part-Body Transformation [Flame Airdrop]. Μερικοι επεφταν πανω σε αλλους και αρπαζαν ολοι φωτια, αλλοι απλα επεφταν η στο εδαφος η στη θαλασσα. Κατεβηκα στο εδαφος και αρχισα να ριχνω σε ολους Sky Flame Swing μεχρι που αρχισαν να τρεχουν μανιωδως. Θα τους σκοτωνα ολους.